उठौं लौन साथी

लिदैं उठें बिहानीमा जुर्मुराउने जोस
टेबलभरि रगत देखें गुम भो मेरो होस
अतालिदैं छेक्न खोंजें रगतका धारा
चिच्याहट र वेदनाले ढाक्यो कोठा सारा

हिजोमात्रै बाँदरमुढे अस्ति राप्ति पारी
मर्ने हाम्रा दाजुभाईका आत्मा वरिपरी
एकै स्वरमा बोल्दै थिए नलि कत्ति रोध
भन्दै मलाई तिमि पनि नलेउ प्रतिसोध

मर्ने हामी मरिसक्यौं जाग तिमिहरु
शान्ति कै लाई अगि बढ मर्न परे वरु
हाम्ले धेरै गल्ति गरयौं साथले मतियारको
अब तिम्ले छोडनुपर्छ साथ हतियारको

अन्याय र कुरितिको लडाईं छाड्ने होईन
हतियारै समाउँदैमा पाउँदैनौ चईन
लडाईं लड विचारको साहस देखाऊ होसमा
हतोत्साही बन्दै तिमि कमि नलेउ जोसमा

अहिंसाको आन्दोलन गान्धीसँग सिक
पार्नैपर्छ अन्याय त अब तिम्ले ठिक
सबैतिर शान्ति खोज्ने हाम्रा बुद्व विर
मानिराछन् नरमाईलो हेर्दै तिमि तिर

आँउछु भनि राछन् फेरि राख्यौ भने शान्ति
फिंजाउन उहि हाम्रो पुरानो त्यो कान्ति
भन्दै सबै उडिगए आत्माहरु माथी
भइसकेछ ढिलो धेरै उठौं लौन साथी

- दिनेश चन्द्र पन्थी “दीप”
(साउन १४, २०६२)

कलम

उठ जाग धीर विर सब यहाँ
असमानता र कुरितिको यो समरमा ।
लेऊ समाउ हतियार यो कलमको
फुटाउ बाँधहरु अन्धकारको यो प्रहरमा ।।

अगि बढ, विज्ञानको लेउ साथ समझमा
उज्यालो यो चाहनालाई पार सदा रमझम् ।
शान्ति प्रिय समाज अनि विकाशको खातिर यहाँ
उठ तिम्रा हतियार कलम कितावको साथमा ।।

कालो अँध्यारो यो जंगलका बिचमा
छैनौ एक्लै छौं सबै हजारमा ।
लेउ समाउ यो दियालो साथमा
पार उज्यालो यो डाँडाकाँडा बजारमा ।।

तिखा बलिया ति हतियार कलमको
साथले लगाऊ औषधि ति विद्यारुपी मलमको ।
लेऊ साथ ज्ञान विज्ञानको यो समरमा
लड्नु छ अज्ञान, अन्धकारको यो विचमा ।।

बिद्याको सदा समिपमा हुँदैन मुर्ख कोही
पाऊँदैन न्याय समाजमा मात्रै त सदा रोई ।
सदा अगि बढ अब कलम लिई साथमा
पार उज्यालो झलमल यो अन्धकार रातमा।।

- दिनेश चन्द्र पन्थी “दीप” (२०६४-१०-०१)